بهاری- ونگ زن

خش بوئن مازرون مردم و دل وس بهاردارن.
گیل ماز ‌مردم هرايمونی دارن، ياد بی‌تنه که ارب سال هرگدر سردخته، اتتاشومی ر باينه بی‌رن و سيو دپوشن. "سادات" ايدی تک/ته کيسه جم،دهون شرين نانه.
امه دلخشی هنتائم روشندی ‌بهار، يادگار تش سوکری، مرغنه جنگی، سر‌‌يا‌‌کش، بشکس و بخردنی. نوج بزه تيم وچش نو‌‌اش. آش / آشت، کشه‌کا، نوکاری، نوسازی و افتاب دئی، نوکری، به آربی ، مسس و‌‌سس هواخری. اينجه ‌‌ب اوج، اسساره سوب روج، روجا‌‌ روش دکت‌په، خش پوش و خرامن، به گمون ونوشه و اوجی/ اوزی بی.سوزی سفره سر‌‌دچی، خش گوئی و خش خری، نوروج /‌ روز به آربمو.
سن ورهداپه يا‌‌سن ورايته / ورهايته په، نوروج به کش، ايدی باته په، آماده کار. آدينه روج آينه وينی، پيمون دوسسن، نومزه بی‌ين. آينه و ارايش به کنار، کش به کش، کايری‌‌و کار‌‌پيش‌وری ....
اينتا امه گپپا، گت با / گت‌پا، گت بانو‌‌و‌‌گت‌نائون ايدی بيه، تا‌‌به‌‌‌اسا اين جوری بيمی و‌‌ايد ‌‌ر‌‌خارونخار بگزرنديمی. سن ورهايتمی، در دکتمی و به /بی‌آرون سو‌‌ر دکوشتمی.
ياد نارمه "عرب" جشن بی‌آر‌‌ر خش داشت بو. مه گمون اينه که امه ايد آينه وندی ر‌‌بی‌ته "عيد" بنما! تا به امروز بدينی بيابون چرون آش "نذری" داشتبون، جنگ بباخت وسسه ايدی آش (شله زرد) هادن، مردگون وسسه شرنی "حلوا و شربت" پخش هاکنن؟!
ونه هنردارون و خوبش خونائی پيداهاکنيم که پره نون و‌‌خرش يا نوم درها‌کردنسسه، مردم تاريخ، فرهنگ‌‌و‌‌هنر‌‌ر نورينن و هر بد فرمون د خزينه نسپوجن. شه ر دس دمندن و تل بگزشت / بوگزشت ر شرين نشون ندن. ساز و آوازی که بونه باتن "ساسانيان" توم کونه‌تر هسسنه‌‌‌ر نادرس دس نوردبون و نورن. آزادسرون پسر دتر خش خونی ر فرو ندابون وندن، سرورينای زن و زار ر سرفراز نکرد‌‌بون و نکنن. زرپاره نی ‌رن و نوروز سلتون ("سلطان" تازی) يا اتاسربار ديگه‌ی نوم، نسازن و نسروئن!

برشی ازسربوشا سرکو

امه ارمون، مردم سرخشیه

از پوشه موسیقی مازندران